Για τη Στεφανία Γουλιώτη, αναμφισβήτητα από τις σπουδαιότερες και πιο θαρραλέες ηθοποιούς μας, η φετινή σεζόν ήταν θριαμβευτική. H καταιγιστική παράσταση “The Doctor”, όπου πρωταγωνιστεί, ήταν από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων. Σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, το ευφυές αυτό έργο (που επανέρχεται τον Οκτώβριο στο “Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου”) μάς αιχμαλώτισε κυρίως χάρη στη στιβαρή, καθηλωτική ερμηνεία της Γουλιώτη ως “Ρουθ”, αλλά και επειδή ψηλαφίζει επείγοντα σύγχρονα διλήμματα και μας αφορά άμεσα.
Μετά, ήρθε η πολυαναμενόμενη δεύτερη σεζόν της μίνι σειράς του Mega, “Maestro”. Τα πρώτα 6 επεισόδια, που προβλήθηκαν όλα μαζί στο Netflix, έσκισαν σε εγχώριο αλλά και διεθνές επίπεδο και της χάρισαν την ευκαιρία να αναδείξει συγκλονιστικά την “Αλεξάνδρα”, τη σιδηρά ηρωίδα που έπλασε η πένα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.
Τα γυρίσματα των επόμενων 4 επεισοδίων του “Maestro”, που θα προβληθούν τον Οκτώβριο, μόλις ολοκληρώθηκαν και η Στεφανία Γουλιώτη ετοιμάζεται να ερμηνεύσει τη Μεγάρα στην τραγωδία “Ηρακλής Μαινόμενος” του Ευριπίδη, η οποία, μετά την πρεμιέρα στου Παπάγου, στις 5 και 6 Ιουλίου, θα ταξιδέψει σε περισσότερους από 40 σταθμούς στην Ελλάδα. Επίσης, για την ερχόμενη σεζόν, ετοιμάζει έναν μονόλογο με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, αλλά και μια νέα παράσταση που θα συμπεριληφθεί στον καλλιτεχνικό προγραμματισμό της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για την προσεχή σεζόν.
Νωρίτερα, όμως, την Παρασκευή 21 Ιουνίου, η αεικίνητη ηθοποιός θα βρεθεί στη Λέσβο. Εκεί, μαζί με τη Λουκία Μιχαλοπούλου, θα παρουσιάσουν το έργο «Σιλουέτες», ένα θεατρικό αναλόγιο με κείμενα εμπνευσμένα από μυθικές προσωπικότητες της αρχαιότητας (Αντιγόνη, Φαίδρα, Κλυταιμνήστρα και Σαπφώ), με κοινό άξονα τον απόλυτο έρωτα. Οι “Σιλουέτες”, με μουσική και εικαστική επιμέλεια του Αντρέα Μαντά, εντάσσονται στη νέα πολιτιστική δράση της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, το “Sappho Lesvos Festival”, που θα πραγματοποιηθεί 20 με 22 Ιουνίου.
Πώς θα σκιαγραφούσατε τις “Σιλουέτες” που θα δούμε στις 21 Ιουνίου στη Λέσβο;
Θα είμαστε παρέα με τη Λουκία Μιχαλοπούλου, η οποία έχει αναλάβει την επιμέλεια, τη σκηνοθεσία. Την εμπιστεύομαι απόλυτα. Σημαντικό κίνητρο ήταν ότι η βραδιά θα γίνει στον φοβερό αρχαιολογικό χώρο του ιερού των Μέσσων, στην Αγία Παρασκευή. Τον χαρακτηρίζουν και ως λατρευτικό για τη λεγόμενη “Λεσβιακή Τριάδα” (Δίας, Διόνυσος και Ήρα), ενώ αργότερα τον χαρακτήρισαν ως το μέρος όπου η Σαπφώ δίδασκε μουσική και ποίηση στα κορίτσια, το “Ωδείο” της Σαπφούς. Εμένα αυτό με τραβάει περισσότερο στα πρότζεκτ στα οποία συμμετέχω: οι χώροι. Φυσικά, μετράει και αυτό που καλούμαστε να κάνουμε από δραματουργική άποψη. Έχω βιώσει πάρα πολύ ωραία πράγματα σε αρχαιολογικούς χώρους. Τα θέατρα είναι οι πιο προσβάσιμοι, αφού έχουμε αποδεχτεί ότι τους χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα. Όμως, όποτε βρίσκομαι μέσα σε ναούς ή σε οποιονδήποτε αρχαιολογικό χώρο που δεν είναι επισήμως προσβάσιμος, πάντα δημιουργείται ένα έξτρα δέος μέσα μου, μια επιπλέον συγκίνηση.
Όταν κάνετε αρχαίο δράμα νιώθετε ανακούφιση; Σαν να επιστρέφετε σε μια αγκαλιά;
Όχι ανακούφιση, όχι αγκαλιά…Είναι σαν να βάζουν πίσω στη θέση σου αυτοί οι χώροι. Ακόμα και αν έχεις αγχωθεί πολύ με την καθημερινή σου ζωή, αν έχουν πάρει τα μυαλά σου αέρα, αν σε απασχολούν πολύ τα χρήματα ή τα ερωτικά σου, όπου και αν έχει πάει το μυαλό σου, αυτοί οι χώροι σε κάνουν να επιστρέφεις στον πυρήνα της ψυχής σου, στην ανθρώπινη αρχή. Υπάρχει ένας χώρος, το Ασκληπιείο της Επιδαύρου, όπου πηγαίνω πολύ συχνά πριν μπω στο θέατρο. Ένας χώρος απίστευτης ησυχίας και “σύνδεσης”. Όλα συμβαίνουν σε αρμονία με το περιβάλλον και λες, καταλαβαίνω γιατί κάνατε εδώ πέρα τις λατρείες και τις τελετές. Γιατί εδώ έρχεσαι σε επαφή με τη φύση σου.
Θα διαβάσετε ποίηση της Σαπφούς;
Όχι. Έχουμε διαλέξει κάποια κείμενα από σύγχρονους λογοτέχνες, οι οποίοι προσεγγίζουν το θέμα της γυναίκας, το οποίο συνδέεται με την πολύπλευρη φύση της Σαπφούς. Γιατί ναι, μεν, της αποδίδεται η διφορούμενη σχέση που είχε με τα κορίτσια, αλλά από την άλλη ήταν πολύ δυναμική, ενεργή στη μικρή κοινωνία της Μυτιλήνης, μια γυναίκα παντρεμένη… Μέσα της εδράζουν όλες οι πλευρές της γυναίκας. Έχουμε διαλέξει κάποια κείμενα πάνω σε εκείνη και σε τρεις ακόμα γυναίκες της μυθολογίας, την Αντιγόνη, την Κλυταιμνήστρα και τη Φαίδρα, που, αν ακούσεις ταυτόχρονα την ιστορία τους, σου φωτίζεται κάπως αυτή η πολύπλευρη γυναικεία φύση- με βάση τον έρωτα, πάντα.
Έχουμε γίνει συγκρατημένοι, παλεύουμε υπερβολικά να πούμε και να κάνουμε το σωστό, μας περικυκλώνουν κανόνες… Υπάρχει χώρος σήμερα για τον απόλυτο έρωτα, με την έννοια της άνευ όρων παράδοσης;
Υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να πιστέψεις στον έρωτα. Το θέμα είναι πώς θέλεις να πιστέψεις. Φυσικά και μας πλημμυρίζει το συναίσθημα όταν ερχόμαστε σε επαφή με τον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει. Σε πλημμυρίζει η απολυτότητα με την οποία θέλεις να είσαι μαζί του, σε πλημμυρίζει η στιγμή που θα σε απορρίψει και θα νομίσεις ότι γκρεμίζεται ο κόσμος σου. Όλα αυτά είναι σημάδια του έρωτα. Αν μπορώ να εντοπίσω κάποιο πρόβλημα σήμερα, είναι ότι σε όλα αυτά μπορούμε να δώσουμε εξηγήσεις. Υπάρχει πάρα πολύ μέσα στη ζωή μας η ψυχανάλυση, η ψυχοθεραπεία, η επιστήμη. Πλέον, η έννοια του έρωτα δεν έχει την ποίηση και την ρομαντικότητα που είχε κάποτε, όταν σε καταλάμβανε το συναίσθημα και δεν μπορούσες να εξηγήσεις τι σου συμβαίνει. Σήμερα όλα εξηγούνται και, αν έχεις την ψυχραιμία, θα καταλάβεις ότι το ένα πράγμα συνδέεται με κάτι άλλο, το οποίο σημαίνει εκείνο κτλ. Υπάρχει, όντως, μια εγκεφαλική αντιμετώπιση του πράγματος. Βέβαια, παίζει ρόλο και η ηλικία. Όταν είσαι μικρός, τις εξηγήσεις δεν τις έχεις. Αν, όμως, έχεις ερωτευτεί δυο, τρεις φορές, την τέταρτη θα ξέρεις ότι ίσως ακολουθείς ένα μοτίβο, το οποίο δεν σχετίζεται τόσο με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά με το πώς συμπεριφέρεσαι εσύ απέναντι στα ερεθίσματα που σου προσφέρει η ζωή. Συχνά, λοιπόν, οι πολλές εξηγήσεις δεν συνάδουν με την έννοια του έρωτα. Όμως αυτό μπορείς να το ελέγξεις και να πεις, όχι, δεν θέλω να εξηγήσω τίποτα, θέλω να το ζήσω απόλυτα και να βυθιστώ σε αυτό.
Ένα κυρίαρχο θέμα στο “The Doctor” είναι η αναζήτηση και κατοχύρωση ταυτότητας. Η αναζήτηση αυτή, όμως, περνάει μέσα από τα φίλτρα των social media και της πολιτικής ορθότητας. Δεν μοιάζει σαν να πρέπει να δίνουμε αναφορά για τα πάντα;
Τα social είναι το μεγάλο ζήτημα τώρα. Έχουν αλλάξει πολύ τον τρόπο ζωής μας. Το ότι πρέπει να δώσεις έναν τίτλο σε ό,τι σου συμβαίνει, σε ωθεί να καταφεύγεις στον πιο εύκολο τίτλο, τον άμεσο, τον πρόχειρο. Κι αυτό τη στεγνώνει τη ζωή. Η απόλυτη πρόσβαση στα πάντα δεν σημαίνει και απόλυτη ελευθερία, μάλλον σύγχυση έχει επιφέρει. Τελικά, δεν ξέρεις σε τι θέλεις να έχεις πρόσβαση. Βλέπω ότι και τα νέα παιδιά και οι ωριμότεροι έχουν πολύ μεγάλη δυσκολία να αναγνωρίσουν τι είναι αυτό που τους συμβαίνει. Γιατί επιθυμούν (ή νομίζουν ότι επιθυμούν) κάτι και όχι κάτι άλλο; Κάνουν κάτι επειδή το θέλουν ή επειδή έτσι είναι τώρα πια η κατάσταση με τα social; Όλα είναι πάρα πολύ μπερδεμένα, ακριβώς επειδή είναι πάρα πολύ στεγνά.
Πάμε στο “Maestro”. Δεν θυμάμαι να έχω δει κάποια ηρωίδα σαν την Αλεξάνδρα. Κάποια στιγμή τη χαρακτηρίζουν ως “κακιά”, όμως δύσκολα την κατατάσσεις κάπου. Θα δικαιολογούσατε τη σκληρή συμπεριφορά της ως αποτέλεσμα της αποστειρωμένης σχέσης με τον πατέρα της;
Λοιπόν, όχι. Όχι. Ως ηθοποιός θα μιλήσω για τις πληγές της και για το πού πατάει αυτή η σκληρότητα. Αλλά ως άνθρωπος… Ε, δεν μπορώ να δικαιολογήσω τέτοιες συμπεριφορές επειδή έχεις κάποιες πληγές, κυρία μου! Όλοι έχουμε δύσκολα βιώματα, όλοι κάτι κουβαλάμε από την παιδική ηλικία, όμως ως ενήλικας καλείσαι να κάνεις κάτι με τα τραύματα, ειδικά όταν ζεις σε μια κοινωνία η οποία σου προσφέρει πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που χρειάζεται για να τα επεξεργαστείς και, κατ΄ επέκταση, να δημιουργείς λιγότερα προβλήματα στους γύρω σου. Το να κρύβεσαι μια ζωή πίσω από τα τραύματα, σε κάνει, τελικά, έναν ανεύθυνο άνθρωπο. Ευτυχώς ο Χριστόφορος στο πρώτο επεισόδιο της νέας σεζόν τη στέλνει στην ψυχαναλύτρια! (γελάει)
Είναι συγκλονιστική ηρωίδα και, μέσα από το σενάριο και την ερμηνεία σας, αναδεικνύεται όλη η περιπλοκότητά της.
Ο φίλος μου ο Χριστόφορος μού έγραψε μερικές από τις καλύτερες σκηνές που κυκλοφορούν στην ελληνική τηλεόραση-το ξέσπασμα στο αυτοκίνητο, η γέννα, το ξέσπασμα στον πατέρα…Βέβαια, και οι υπόλοιποι συντελεστές έχουν σπουδαίες σκηνές. Ο Χριστόφορος δεν ντρέπεται να μιλήσει για την προνομιούχο κοινωνία. Πολλοί δεν το τολμούν.
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης έχει πολύ επιτυχημένη διαδρομή, στην τηλεόραση και στο σινεμά, έχει άπειρους θαυμαστές, το “Maestro” λαμβάνει διεθνή αναγνώριση… Εσείς πρόσφατα δηλώσατε ότι “πλάθει συνειδήσεις”. Κι όμως, υπάρχουν πάντα εκείνοι που θα τον αποκαλέσουν “υπερβολικά ποπ”. Θα λέγατε ότι έχει υποστεί μια χρόνια αδικία από ορισμένους;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει αδικία για κάποιον στον όποιο χώρο. Πιστεύω ότι υπάρχουν κατευθύνσεις. Νομίζω, λοιπόν, ότι ο Χριστόφορος είναι πολύ συνεπής στην κατεύθυνση που έχει επιλέξει. Θεωρώ ότι σαφώς δεν έχουν εκτιμηθεί πολλές πλευρές του-ίσως ο ίδιος, λόγω ιδιοσυγκρασίας, επέλεξε να τονίσει κάποιες άλλες. Αλλά δεν θα πω ότι είναι αδικημένος.
Η Χάρις Αλεξίου εξέπληξε πολλούς με τις υποκριτικές της ικανότητες. Τι θα λέγατε για εκείνη;
Όταν κάθεσαι μαζί της και την παρακολουθείς, είναι μάθημα ζωής. Εκεί που εσύ πασχίζεις να εξηγήσεις τα “τι” και τα “γιατί”, η Χαρούλα σου πετάει ένα “Ναι, αγάπη μου, αλλά η ζωή είναι γιορτή!”. Και δεν είναι τόσο αυτό που λέει , είναι ο τρόπος που το λέει.
Τα σύγχρονα βιβλία, η οθόνη και η σκηνή αντανακλούν την προσπάθεια που γίνεται, στη Δύση τουλάχιστον, να λάβουν οι γυναίκες τον σεβασμό που αξίζουν. Ουσιαστικά, όμως, θα λέγατε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει;
Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Γιατί, γενικά, ο δυτικός πολιτισμός λειτουργεί με μια μεγάλη πρόφαση τελειότητας. Σίγουρα, η γυναίκα μπορεί να δημιουργήσει, να εκλεγεί…Θεωρητικά, η μόνη διαφορά της από τους άντρες είναι τα εργασιακά, οι μισθοί. Αν μιλήσουμε, λοιπόν, για την εικόνα των πραγμάτων, ναι, έχουμε προχωρήσει. Στο ασυνείδητο κομμάτι, όμως; Η γυναίκα ακόμα φοβάται να γίνει μητέρα, να αποδεχτεί ολόκληρη τη φύση της. Στο “Maestro” βλέπουμε ότι το πρώτο που αντιμετωπίζει η Αλεξάνδρα μόλις γίνεται μητέρα είναι η κρίση στην επαγγελματική της ζωή, το πώς τη βλέπουν τώρα. Ο άντρας δεν θα το βιώσει αυτό ποτέ. Σαφώς και έχουμε προχωρήσει, αλλά οι συνειδήσεις πάνε πολύ πιο αργά από ό,τι προχωράει το “θέλω” μιας κοινωνίας.
Οι ηρωίδες σας είναι δυναμικές, αμφιλεγόμενες, πολύπλευρες. Πόσο επηρεάζεται η ψυχοσύνθεσή σας μετά από τέτοιους έντονους, σύνθετους ρόλους;
Για πολλά χρόνια δούλευα σε έργα πιο διαχρονικά, πιο παλιά, πιο κλασσικά. Και αυτό έβαζε ένα φίλτρο ανάμεσα σε μένα και τα θέματα που έθεταν, το φίλτρο της άλλης εποχής, της σκηνοθεσίας… Ήμουν πιο προστατευμένη ψυχικά. Η πρώτη φορά που επηρεάστηκα έντονα ήταν με τη “Ρουθ”. Προς τιμήν της, η Κατερίνα Ευαγγελάτου δεν έκανε κάποια έξτρα σκηνοθεσία από αυτό που χρειαζόταν. Μας άφησε να είμαστε πολύ κοντά εμείς και το έργο. Και ναι, επηρεάστηκα. Γυρνούσα σπίτι μου δυσκολεμένη.
Έχετε αποσπάσει σημαντικά βραβεία. Το ότι το κοινό αλλά και οι συνεργάτες σας περιμένουν πάντα μια ερμηνεία-εγγύηση από εσάς, είναι βάρος;
Όχι. Πιο πολύ με βαραίνει η δική μου σχέση με τα πράγματα. Πώς εγώ θα είμαι ευτυχισμένη μέσα σε αυτό, γιατί έτσι θα είναι και το κοινό ευτυχισμένο. Στα βραβεία δεν πολυπιστεύω. Θα πάω, θα δεχτώ το βραβείο με ευγνωμοσύνη, αλλά είμαστε τόσος λίγος κόσμος στο ελληνικό θέατρο… Δεν το θεωρώ κάτι, στην ουσία.
Στον “Ηρακλή Μαινόμενο” θα σας δούμε με τον Γιώργο Γάλλο και τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη.
Είναι μια “χημικά” πολύ ευτυχισμένη στιγμή που θα βρεθούμε με αυτά τα δύο αγόρια (γελάει). Και με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Καραντζά, που τον θαυμάζω πολύ και μου αρέσει να δουλεύω μαζί του, αλλά και με ένα σπουδαίο έργο, φυσικά, που δεν τελειώνει το από πού μπορείς να το δεις και να το πιάσεις.
Και ο μονόλογος που ετοιμάζετε με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο;
Προορίζεται για το δεύτερο μισό της επόμενης σεζόν. Μαζί τον γράφουμε. Ονομάζεται “Ο Εκλεκτός” και το θέμα του είναι η ευθύνη που έχουμε απέναντι στους ανθρώπους που εκλέγουμε.
Ο Παπακαλιάτης μόλις σας αποκάλεσε “μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της Ευρώπης”. Έχετε πει ότι θα θέλατε να κάνετε περισσότερο σινεμά. Αναρωτιέμαι αν θα θέλατε να παίξετε σε ταινία του Λάνθιμου.
Καλά, και ποιος δεν θα ΄θελε; Το σινεμά του Λάνθιμου είναι το μόνο σινεμά που αναγνωρίζω. Το σινεμά δεν είναι μόνο για να σε παραμυθιάσει και να σε βάλει σε έναν κόσμο στον οποίο θα χαθείς. Για μένα, πετυχαίνει κάτι παραπάνω όταν, ταυτόχρονα, χτυπάει μια φλέβα διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Εκεί αρχίζουν και ταρακουνιούνται τα πράγματα και αυτό ο Λάνθιμος το κάνει και, μάλιστα, με τρομερή ευκολία.
Τι σας έδωσε και τι σας στέρησε η ασχολία σας με την υποκριτική;
Με βοήθησε να γνωρίσω καλύτερα τη ζωή. Και δεν μου στέρησε τίποτα. Αν στερούμουν κάτι, δεν θα το έκανα.
Ένας φόβος και ένα όνειρο.
Ο μεγάλος μου φόβος; Μήπως γκρεμιστούν τα πάντα. Βλέπω ότι πια ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι η νούμερο 1 αξία σε αυτόν τον κόσμο και αυτό με τρομάζει πάρα πολύ. Κι ένα όνειρο; Να βρω την ησυχία μέσα μου.
